Het is inmiddels al een aantal jaar geleden dat ik mijn eerste veerkrachtverhaal schreef voor kinderen. Binnen het speltherapietraject waren al veel doelen behaald, maar samen met de ouders voelden we dat er nog iets nodig was.
De kinderen hadden veel meegemaakt, maar ouders vonden het lastig om hier de juiste woorden voor te vinden. Het ‘hoe moet ik het vertellen’ was lastig. Ze wilden hun kinderen graag woorden geven voor wat er gebeurd was, voor emoties en gevoelens, voor kwaliteiten en talenten en voor hoop. Samen schreven we het verhaal voor de kinderen. Stap voor stap, want door het te schrijven werd er ook iets geraakt bij de ouders. Het werd een verhaal over scheiding, ziekte en het proces waar het gezin doorheen ging.
Het was een mooi en waardevol proces. Niet alleen de kinderen kregen erkenning, maar ook de ouders. Na het verhaal vaker voorgelezen te hebben kwam er een bepaalde rust, die moeilijk is om in woorden te vatten. De kinderen legden vaker verbanden tussen verleden en heden, wat ze al bereikt hadden en hoe ze elkaar konden helpen. Dat is de kracht van veerkrachtverhalen op maat.