‘Zijn pootjes bewegen niet meer, dan is hij dood. We kunnen hem ook begraven, waar de andere pissebedden zijn. Dan kunnen ze hem misschien helpen. Misschien is er wel een pissebedden ziekenhuis. En als het ze echt niet lukt om te helpen, dan is hij dood.’
Dit soort momenten kunnen we gebruiken om kinderen heel laagdrempelig een basis mee te geven over rouw en verlies. Wat denken jullie? Hebben we de pissebed begraven?
Ps. de foto past eigenlijk helemaal niet bij dit stukje. Dat veerkrachtverhaal gaat namelijk over het thema angst. Maar het is wel een illustratie van een pissebed..