‘Ik zat daar en het lukte mij niet om naar hem toe te gaan. Ik wilde wel maar het lukte niet.’
Ik voelde mij hierdoor heel lang heel schuldig. En elke keer dat ik er aan dacht riep het het gevoel van intens verdriet en gemis op.
Elk jaar komen we bij elkaar om samen te zijn, herinneringen op te halen en stil te staan bij mijn vader.
Dit jaar benoemde ik het. Waarop mijn moeder en zussen vertelden dat dit niet klopt met de werkelijkheid. Ik stond er uiteindelijk wel bij. En we hebben samen afscheid genomen.
Dit bevrijd en raakt tegelijkertijd. Het bevrijd omdat het me wel was gelukt. Het raakt omdat we op die momenten zo overmand zijn door verdriet, dat er gaten zijn in wat er gebeurd is. En het raakt omdat, zelfs als het me niet gelukt was, het best heftig is als we ons hierdoor zo schuldig blijven voelen.
Verdriet hoort erbij. En ik denk dat we verdriet mogen voelen en tonen, hoe kwetsbaar dit ook voelt. Dat het oké is als dingen even niet lukken, als we overspoeld worden door verdriet. Dat we onszelf hierin mogen vergeven.
En misschien lijkt dit niet direct met kinderen te maken te hebben, maar het tegendeel is waar. Want wij zijn een voorbeeldrol.
Een kind ziet, voelt en leert hoe wij omgaan met verdriet. Of we stil kunnen staan bij het verdriet. Of dat we dit enkel bewaren op momenten dat we alleen zijn. Of we woorden kunnen geven aan het verdriet. Of we het verdriet kunnen uiten en wat ons ondersteund. Als we ons vooral groot houden dan geven we hiermee de boodschap dat verdriet er niet mag zijn.