‘Alwéér een woede-uitbarsting.’ Dat is het eerst wat er in mij opkomt.
En dat zegt meer over mijzelf dan over hem.
De ene keer kan ik hem prima begeleiden en ondersteunen bij een woede-uitbarsting. De emoties mogen er zijn en ik weet dat het van voorbijgaande aard is. Werkt het één niet, dan probeer ik het andere. Vaak is het een spel van erkenning, verwoorden, ruimte geven, begrenzen en nabijheid bieden. Echter ziet dat spel er elke keer weer anders uit.
Andere momenten gaat het veel moeilijker, verlies ik sneller mijn geduld of zit ik op voorhand al hoog in mijn eigen emotie. Dan voel ik mij sneller machteloos en dat voelt dan weer als falen.
Inmiddels weet ik dat het dan ook belangrijk is om stil te staan bij hoe het met mij gaat. Want vaak gaat het meer over het managen van mijn eigen gevoelens dan die van mijn kind.
En soms mag ik ook gewoon wat liever voor mezelf zijn.
Hoe gaat het met jou?
Lief zijn voor jezelf is het liefste wat je kunt doen (citaat: Charlie Mackery).