Sommige kinderen reageerden eerst verbaasd. Mag ik zelf aangeven waarmee ik mag spelen en hoe?
Ja, dat mag echt…
In de opleiding van speltherapie werd regelmatig gesproken over ‘op je handen’ zitten. En als ouder moet ik mezelf daar ook regelmatig aan herinneren. Want jeetje, wat val ik snel in de valkuil van invullen en te snel willen helpen.
En ik ben hier niet te enige in. Veel volwassenen vinden dit lastig. Met de beste bedoelingen bepalen we vaak al snel (onbewust) het spel, vullen we het spel in of moet het spel voldoen aan bepaalde richtlijnen.
Kijken, volgen, luisteren in spel vraagt ons om actief op onze handen te zitten. En het kan alleen als de regie van het spel bij het kind ligt. Alleen kijken… Wat doet het kind nu echt? Wat gebeurt er?
Verwoord wat er te zien is. Verwoord wat het kind zegt, zonder interpretaties.
Je kind voelt zich gezien en het spel kan zich verder ontvouwen. En als bonus krijg je een kijkje in de belevingswereld van je kind.
Ps. deze kaart komt uit de emotie memorie. De memorie bestaat uit 16 geïllustreerde emoties. Heel fijn om spelenderwijs stil te staan bij emoties. Verkrijgbaar op de website onder spelmaterialen.